Górnicy boksytu wezwali Indonezję w ostatniej chwili do ponownego rozważenia zakazu eksportu surowej rudy

Na kilka dni przed wprowadzeniem przez Indonezję zakazu eksportu surowej rudy boksytu górnicy ponownie błagają rząd o ponowne rozważenie tej polityki, ponieważ krajowe zakłady nie wystarczą do przetworzenia całego ich boksytu.
Indonezja, szósty co do wielkości producent boksytu na świecie, przestanie eksportować surowiec aluminiowy od soboty na mocy ustawy z 2020 r., która zakazuje wszelkiego eksportu surowej rudy i ma na celu zwiększenie inwestycji w hutach.
W zeszłym miesiącu rząd Indonezji dał górnikom wydobywającym inne minerały, takie jak miedź i żelazo, roczne przedłużenie, aby dać więcej czasu na ukończenie hut, ale utrzymał zakaz eksportu boksytu.
Według oficjalnych danych Indonezja ma trzy zakłady produkcji tlenku glinu do wytapiania i jeden zakład produkcji tlenku glinu do celów chemicznych o łącznej mocy wejściowej wynoszącej prawie 14 milionów ton. Minister górnictwa Indonezji Arifin Tasrif powiedział w zeszłym miesiącu, że wystarczyłoby to do wchłonięcia produkcji boksytu.
Jednak Ronald Sulistyanto, prezes Indonezyjskiego Stowarzyszenia Firm Boksytów i Rud Żelaza, powiedział Reuterowi w poniedziałek, że produkcja boksytu osiągnęła około 30 milionów ton rocznie i może zmusić górników do wstrzymania produkcji, jeśli nie będzie rynku na nadmiar rudy żelaza.
Indonezyjski zakaz eksportu boksytu ma na celu powtórzenie sukcesu przemysłu przetwórstwa niklu w przyciąganiu inwestorów zagranicznych. Indonezja zakazała eksportu surowej rudy za granicę w 2020 roku.
Jednak Sulistyanto, który reprezentuje grupę 28 górników, powiedział, że sprzęt do przetwarzania boksytu zaczyna się od około 1,2 miliarda dolarów i może kosztować trzy razy więcej niż huta surówki niklowej. Odkąd Indonezja po raz pierwszy ogłosiła plany wprowadzenia zakazu eksportu surowej rudy w 2009 r., górnicy mają trudności z dostępem do finansowania bankowego.
„Nasi członkowie chcą, aby rząd ponownie ocenił, czy chce, aby przemysł wydobywczy posuwał się naprzód” – powiedział Sulistyanto. Ministerstwo Energii i Zasobów Mineralnych Indonezji nie odpowiedziało na prośbę grupy.
„Górnicy chcą budować huty tlenku glinu, ale potrzebują wsparcia, a nie kary” – dodał Sulistyanto. Wezwał również władze do gwarantowania pożyczek bankowych dla hut tlenku glinu.

Jednak Irwandy Arif, specjalny pracownik ministra górnictwa, powiedział Reuterowi, że firmy wydobywcze miały wystarczająco dużo czasu, aby zareagować na zakaz i że zostanie on wdrożony zgodnie z planem.
Irwandy Arif powiedział Reuterowi, że rząd może rozważyć zwolnienie niektórych górników z zakazu, jeśli ich huty będą w połowie zbudowane, ale siedem z ośmiu realizowanych projektów tlenku glinu nie poczyniło znaczących postępów.
Irwandy Arif powiedział, że rząd Indonezji próbował ułatwić spotkania między firmami wydobywczymi a bankami, ale nie mógł zapewnić gwarancji. „Jednym z kryteriów jest postęp w budowie hut, a postęp w hutach tlenku glinu jest bardzo mały, co utrudnia rządowi rozważenie zwolnień” – powiedział.
Fitch Solutions powiedział, że zakaz prawdopodobnie nie będzie miał znaczącego wpływu na światowy rynek, ponieważ Chiny, największy na świecie producent aluminium, mogą pozyskiwać boksyt z krajów takich jak Gwinea i Australia, które mogą zwiększyć produkcję.
Eksperci branżowi twierdzą, że w przeciwieństwie do niklu, zakaz boksytu w Indonezji raczej nie przyciągnie inwestycji zagranicznych ze względu na istnienie alternatywnych producentów boksytu.